6

Frazier liep nijdig heen en weer over de stoep van Kensington High Street. Hij leek zich niet bewust te zijn van de andere voetgangers op het drukke trottoir, die haastig opzij sprongen om niet platgewalst te worden door de man die als een bezetene liep te ijsberen.

Hij was druk aan het telefoneren in een poging zijn superieuren duidelijk te maken hoe de zaken ervoor stonden en dat er een nieuw plan moest worden opgesteld. Toen hij eindelijk de staatssecretaris van Marinezaken, Lester, aan de telefoon had, was hij gedwongen een stille Boots-drogisterij in te duiken, omdat lijn 27 net voorbijkwam en de bus zo’n herrie maakte dat hij Lester niet kon verstaan.

Even later mengde hij zich weer in de dieseldampen en de herrie van de drukke straat. Hij had zijn handen nors in zijn jaszakken gestoken. Het was lunchtijd op een zonnige vrijdag en iedereen die hij passeerde, leek in een veel beter humeur te zijn dan hij. Hij moest improviseren, had hij te horen gekregen, maar hij mocht geen Britse wetten overtreden. De onderliggende boodschap was waarschijnlijk: zorg dat je niet gepakt wordt wanneer je ze overtreedt.

Hij liep terug naar Pierce & Whyte, wachtte bij de receptie, en stak af en toe zijn hoofd om een hoekje van de veilingzaal tot de veiling was afgelopen. Toby kreeg de man in het oog en wilde de norse bieder ontlopen. Vlak voor hij door een zijdeur voor het personeel kon ontsnappen, had Frazier hem ingehaald.

‘Ik wil de man spreken die kavel 113 onder mijn neus heeft weggekaapt.’

‘Een imposante strijd!’ riep Toby diplomatiek uit. Hij laste met opzet een korte pauze in en hoopte dat nu de man hem aangeschoten had, hij misschien ook zijn interesse in de kavel zou verklaren. Maar Frazier dacht slechts aan één ding.

‘Kunt u me zijn naam en telefoonnummer geven?’

‘Helaas niet. Die gegevens zijn vertrouwelijk. Maar als u toestemming geeft, kan ik uw naam en telefoonnummer wel doorgeven aan de winnende bieder, zodat hij contact met u kan opnemen, mocht hij dat willen.’

Frazier probeerde het opnieuw en liet doorschemeren dat hij grof geld overhad voor de naam en het telefoonnummer, wat Toby een ongemakkelijk gevoel bezorgde. Toen Martin Stein hun kant op kwam, verontschuldigde Toby zich haastig en liep hij snel naar hem toe. De twee veilingmeesters overlegden samen. Frazier kwam ongemerkt iets dichterbij en hoorde Stein zeggen: ‘Hij staat erop dat het boek vanavond nog per koerier wordt afgeleverd in New York. Hij betaalt een retourtje eerste klas en een hotelovernachting voor het personeelslid dat die taak op zich neemt! Hij heeft al een stoel geboekt op vlucht BA179 van vanavond.’

‘Zo, zo. Nou, ik ga niet!’ zei Toby.

‘Ik ook niet. Ik heb een afspraak voor een etentje.’ Stein klonk geërgerd.

Toby zag zijn assistenten aan de andere kant van de zaal staan en gebaarde de twee bij hem te komen.

Nieve bruiste van opwinding over het Cantwell-boek, terwijl Cottle, zoals gebruikelijk, onverstoorbaar was. ‘Ik heb iemand nodig die het Cantwell-boek vanavond persoonlijk aflevert in New York.’

Cottle wilde wat zeggen, maar Nieve was hem voor. ‘Jezus, ik zou graag gaan, Toby, maar mijn paspoort is verlopen. Dat had ik nog willen vernieuwen.’

‘Ik wil wel gaan, meneer Parfitt,’ zei Cottle. ‘Ik was dit weekend toch niets bijzonders van plan.’

‘Ben je ooit in New York geweest?’

‘Eén keer, tijdens een schoolreis,’ antwoordde Cottle.

‘Oké, mooi zo. Dan mag jij het doen. De invoerrechten moeten op Kennedy Airport worden betaald en dat bedrag wordt aan de rekening toegevoegd. Hij betaalt een retourtje eerste klas naar New York en een hotelovernachting in een luxe hotel, dus je zult niets tekortkomen. De koper hecht groot belang aan veiligheidsmaatregelen, dus er ligt bij de balie van British Airways een brief voor je klaar met het afleveradres.’

‘Een retourtje eerste klas!’ Nieve kreunde. ‘Jezus! Je staat bij me in het krijt, Cottle. Diep in het krijt.’

Frazier beende naar de receptieruimte. Het meisje achter de balie was bezig de brochures en de inschrijfformulieren van de veiling te verzamelen. ‘Ik wil graag een bedankje sturen aan Cottle, de jonge knul die hier werkt. Hij heeft me voortreffelijk geholpen. Kunt u me vertellen wat zijn voornaam is en hoe je Cottle spelt?’

‘Adam,’ zei ze, kennelijk verbaasd dat iemand die zo onbeduidend was als Cottle een klant van dienst had kunnen zijn. Ze spelde zijn achternaam. Meer had hij niet nodig.

Een paar uur later zat Frazier in een taxi naar Heathrow terwijl hij drie Big Macs naar binnen schrokte van het enige restaurant in Kensington High Street dat hij vertrouwde. Adam Cottle bevond zich in een andere taxi die zo’n honderd meter op hem voor lag, maar Frazier maakte zich niet druk. Hij wist waar Cottle naartoe ging en wat hij bij zich had.

Hij had naar Area 51 gebeld, waar het inmiddels nacht was, de Wachter van dienst aan de telefoon gekregen, en de man opgedragen met voorrang een zoekactie in de database te starten naar ene Adam Cottle van ongeveer vijfentwintig jaar oud die werkzaam was bij veilinghuis Pierce & Whyte in Londen, Engeland.

Binnen tien minuten werd hij teruggebeld. ‘Ik heb hem gevonden. Adam Daniel Cottle, Alexandra Road, Reading, Berkshire. Geboortedatum: 12 maart 1985.’

‘Wat is zijn dvo?’ vroeg Frazier.

‘Grappig dat u dat vraagt, chef. Dat is vandaag. Die Cottle gaat er vandaag aan.’

Dat verbaast me niets, dacht Frazier vermoeid.